شعر سرطان وطن!
سروده مجتبی کاشانی

تو مپندار که در فکر تنم
نگران سرطان وطنم

او که بیمار شود ما همه نیز
من که بیمار شوم ، یک بدنم

وطنم از تن من خسته تر است
درک کن درد مرا از سُخنم

به تو سوگند که از غُصّه خویش
لحظه ای پیش تو من دم نزنم

من از آن یوسف گمگشته خویش
مالک بوی خوش پیرهنم

کی برون آید از این چاه وطن؟
کاش روزی که در او زنده منم !

غرب در راحت و من در صددِ
آب در هاون خود کوفتنم

من شفا می طلبم بهر وطن
نه شفای بدن خویشتنم

هرکجا جان مرا یار گزید
جسمم اما بِگُزیند وطنم

وپس از من بگذارید کمی
خاک ایران به میان کفن ام

گرچه بی شعله و بی دود رَوم
عشق تایید کند سوختنم

شعلۀ شهر فرو خفت ولی
من پی شعله بر افروختنم.